jamagija

znow zgubilam rownowage. nigdy wiecej. przeciez moge tyle doswiadczac, a ja lamie sie na takich prostych rzeczach, od ktorych moje zycie wcale nie zalezy... nie chce tak zyc, bylo tak dobrze, wroce...............w o l n o s c............... wolnosc umyslu, tego mi potrzeba, to moge osiagnac na tyle, bym nie zalezala od ciala................... to nie ono stanowi o tym co czuje, jest tylko miernym opakowaniem dla tak bogatego srodka. brakuje mi ciebie, tak bardzo, czemu nie ma ciebie dla mnie... teraz??????????? prosze, odezwij sie, tak bardzo cie potrzebuje, chce bys byl blisko, uslyszec twoj glos. nie szukac ciebie kazdego dnia myslami po calym swiecie, jestes we mnie! czy nie slyszysz? zamieszkales w moich zylach, przez ktore plynie nasza krew, wspolna, jedyna i wspaniala. teraz choruje, do serca plynie tylko moja czesc... gdzie ciebie zgubilam, gdzie uciekles ode mnie? szukam cie po calym ciele. szukam cie w wyobraznii, kocham cie, tak bardzo. choruje, przez poczucie straty, ona tak wypelnia i zostawia tylko resztki swiadomosci zepchniete gdzies, gdzie dostepu nie mam. ty tez mnie szukasz, wierze, ze sie boisz, tak jak ja, ale strach nie jest rozwiazaniem, zadnym... mozemy tyle osiagnac, gwiazdy beda nam torowac droge do osobistego zbawienia, milosci tak ogromnej, dlaczego wiec ciagle sie zabijamy? tworzymy kajdany, tak niepotrzebne. blagam o jeden oddech, jedno wspomnienie, mysl o tym, ze istnieje, sen. czy kiedykolwiek zrozumiesz??????????????????????????????????????????????????????????????? tancze w myslach, na lace pelnej kwiatow, patrze w zachmurzone niebo i wiem, ze mi sie przygladasz, czuje dotyk twojego wzroku, cieplo dloni, glosu... uratuj mnie. gdzie sa te przeklete anioly? daj mi skrzydla, a zabiore cie gdziekolwiek bedziesz chcial. oswoiles wilka, straznika, przyjaznisz sie z nim, teraz pozostalam tylko ja, taka jaka naprawde jestem, czego chcesz wiecej? dam ci wszystko co mam, porozmawiaj tylko ze mna, nawet przez jedna chwile. przeslij mi swoje mysli i spraw bym byla spokojna, przy tobie zawsze jestem spokojna. ja dusza, ktora boi sie wszystkiego, tak dlugo nienawidzila swiata, teraz widze swiatlo w tobie, nie chce niczego wiecej. chce tak duzo, chce ciebie, jedynego zbawiciela.

swiatlo w mojej glowie, na dworze mrok. spadajace krople deszczu cicho wygrywaja melodie na parapecie nie mytym od lat, widocznie tak mu wygodniej. zimne rece, goraca reszta mnie i wszechswiat. arete mojej duszy jest moc wyobraznii, chyba najwiekszy dar otrzymany niewiadomo skad, jednak jest i funkcjonuje jak nic w moim organicznym ciele... dzisiaj sen bedzie spokojny, gwiazdy ukolysza mnie do snu, znow uslysze glos mojej mamy z czasow kiedy wierzylam w anioly. marzylam, ze jestem jednym z nich, z lopatek wyrastaly mi skrzydla, miekkie i delikatne, jak cala ja. dotykajac teraz swojej skory czuje blizny, skrzydla stracilam dawno, czasami pozyczam je na chwile i lece w strone slonca- najwyzszej idei. wtedy wszystko ma sens. gdy wracam, wracam do kobiecosci. do sily, ktora drzemie w kazdej z nas. to tak jakby zapakowac piekny prezent w zmyslowe opakowanie, opakowanie, ktorego strzeze wilk. wystarczy tylko go oswoic... lecz niewielu ludzi o tym wie. on tez nie kazdego lubi, ufa swojej pani, a magia nie wplywa na niego w zaden sposob. moj jest bardzo zazdrosny i wierny, ja jemu tez. wole obserwowac swiat zza zaparowanej szyby, gdzie wszystko staje sie chmura, tak jak ostatnio, jestem dla siebie, zyje w niebie. pora otworzyc okno. wsrod ludzi jest czasami razniej.

na miasto spadla chmura. wszystko teraz plywa we mgle, a marzenia staja sie rzeczywistoscia. piatek. teraz nie ma roznic. wszyscy szukaja drogi, nie udajac, ze potrafia sie odnalezc. ale ja w tym zamieszaniu widze siebie. chmury zajmuja moja glowe, ale wystarczy miec to swiatlo nadziei, by odnalezc wlasne szczescie. jestem, trwam. plywam w niebie, ktore zeszlo na ziemie. widocznie ono jest po prostu tutaj. po co szukac go po zyciu? moze jest ono teraz i nie ma nic ponad to. mamy wszystko- dobro, zlo, ustanowione przez wiekszosc. najwazniejsze, ze mamy wybor.

powrocilam ze swiata szalenstwa psychicznego w szalenstwo normalnosci. zamiast stracic resztki agresji, ktora rodzila sie przez caly poprzedni tydzien, czuje ze cos jednak z niej zostalo, kumuluje sie i wybuchnie, nie wiem tylko kiedy. dzisiaj patrzac na ulicy, na mijajace mnie osoby czulam niechec do wlasnego braku tozsamosci na tak ogromnym swiecie. ona we mnie jest, ale jakie ma znaczenie, jesli tylko ja o tym wiem? jednostki zlewaja sie w calosc tworzac zbita mase. jestem tylko fragmentem obecnej rzeczywistosci, beze mnie swiat nie bylby tym samym swiatem, ale w ogromie tej calej ukladanki nikt nie zauwazylby mojego braku. ale trwam. zyje po trochu przeszloscia, terazniejszoscia i w koncu przyszloscia, choc wiem, ze kiedys stanie sie to wszystko jednym- tym co bylo, minelo i nie wroci. na szczescie magia pozwala przeniesc sie do swiata, w ktorym nie ma czasu, a pragnienia sie spelniaja. dobrze, ze w moich staraniach o przetrwanie lacze sie z ludzmi, ktorzy maja te same pragnienia, ktorych kocham. to dla nich zyje, jako calosc stanowimy potege nic nie znaczaca dla innych, a tak wazna dla nas samych... to tez jest nasz swiat... przy czym kazdy jest indywidualnoscia, nie stanowimy nieswiadomych swego istnienia cial...czego chciec wiecej? czlowiek zawsze majac jedna rzecz nie cieszy sie z tego co ma, ale zaluje, ze nie ma innych. doceniam to co jest, jednak chce wiecej. mam w glowie stworzony swiat, do ktorego daze, a ktorego nie bedzie... tak jak katolicy wiare w zycie po smierci.....tylko, ze oni wierza, ze to nastapi, a ja wiem, ze moja idea sie nigdy nie spelni... zostanie tylko dla mnie...ale to tez duzo, prawda?

no i wrocilam. jestem. jak wampir wysysam zycie z pozostalosci wyobrazni innych ludzi... taaakk... w koncu od tego sa piatki. pozbieram mysli, albo je porozkladam po calej glowie, ubiore sie w szklana kule i powedruje do swiata. jeszcze pare chwil i uwolnie sie z tej przekletej klatki. swoje zmartwienia odkladam na polke z przykrymi wspomnieniami i uciekam. teraz liczy sie tylko to, by nie zapomniec o swiadomosci, ktora tak latwo przeciez zgubic. ale nie. ja po prostu nastawiam swoj umysl na czestotliwosc odbierajaca to, co najlepsze, najwazniejsze......w o l n o s c......